Σουίνμπερν, Άλτζερνον Τσαρλς

(Swinburne). Άγγλος ποιητής (Λονδίνο 1837 -Πούτνεϊ, Λονδίνο 1909). Σπούδασε στο Ήτον από όπου όμως διώχτηκε για πειθαρχικούς λόγους. Με τις αντικομφορμιστικές ιδέες του για την έκλυτη ζωή του προκάλεσε σκάνδαλο και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το πανεπιστήμιο πριν τελειώσει τις σπουδές του. Το 1860 εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, μπήκε στον κύκλο των προραφαηλικών και επηρεάστηκε κυρίως από τον Ουίλιαμ Μόρις. Το Μάρτιο του 1867 συναντήθηκε στην Ιταλία με το Ματσίνι, για τον οποίο έγραψε την Ωδή στο Ματσίνι (1909) και στον οποίο αφιέρωσε, μερικά χρόνια αργότερα, και τα Τραγούδια πριν από το ηλιοχάραμα (1871), συλλογή ποιημάτων, από τα οποία τα περισσότερα εμπνέονται από επαναστατικές και δημοκρατικές ιδέες. Η καλύτερη όμως πλευρά της ποίησης του Σ., που μπορεί να θεωρηθεί ο επιφανέστερος εκπρόσωπος του ντεκανταντισμού στην Αγγλία, είναι ο ερωτισμός του: ένας παγανιστικός και δαιμονικός ερωτισμός που έγινε αιτία μιας τεράστιας επιτυχίας των νεανικών του έργων για το σκανδαλιστικό τους περιεχόμενο (που μένουν και τα καλύτερα του), επηρεασμένων από τη λογοτεχνική εμπειρία του γαλλικού ντεκανταντισμού και ιδιαίτερα του Μπωντελαίρ. Ανάμεσα σ’ αυτά, η τραγωδία κλασικού τύπου Η Αταλάντη στην Καλυδώνα (1865), το δράμα Τσάστελαντ (1865) και η συλλογή Ποιήματα και μπαλάντες (1866), που περιέχει τους καλύτερους στίχους του και που προκάλεσε πανδαιμόνιο επικρίσεων, ενώ ταυτόχρονα έγινε σημαία των εχθρών του βικτωριανού κομφορμισμού, θέμα που κυριαρχεί είναι το ερωτικό παραλήρημα και έμεινε ιδιαίτερα περίφημη η μπαλάντα Ντολορές (Dolores), βλάσφημη επίκληση της «Παναγίας των αισθησιακών σπασμών». Ο αλκοολισμός έφερε το 1879 σε σοβαρό κίνδυνο τη ζωή του ποιητή που μπόρεσε να ξεπεράσει την κρίση μόνο με την αφοσίωση και τη φροντίδα του φίλου του Θήοντορ Ουώτς Ντάντον, με τη συντροφιά του οποίου ο Σ. έζησε τα τελευταία και ήρεμα τριάντα χρόνια της ζωής του. Έγραψε ακόμα πολλά έργα πεζά και έμμετρα, αλλά δεν ήταν πια ο φλογερός εωσφόρος των νεανικών του χρόνων και πέθανε αγνοημένος τελείως από το κοινό. Από τα άλλα έργα του πρέπει ν’ αναφερθούν η δεύτερη (1878) και η τρίτη (1889) σειρά των στίχων με τον τίτλο Ποιήματα και μπαλάντες, το ιπποτικό ποίημα Τρίσταμ (1882), τα δράματα Μπόθουελ (1874), Ερεχθέας (1876) και Μαρία Στούαρτ (1881) και το μεγάλο κριτικό έργο του με το οποίο άνοιξε το δρόμο στον Πέιτερ. Άλτζερνον Σουίνμπερν: το ποιοτικό του έργο, διαποτισμένο από ένα νοσηρό ερωτισμό, είναι η τελειότερη έκφραση του αγγλικού ντεκανταντισμού.